अतिथी कट्टा

अमेय वाघचं काम मी गेली 12-13 वर्षं पाहतो आहोत. तो कमालीचं काम सध्या करतोय. त्याला चार वर्षांपूर्वीच मी ही गोष्ट ऐकवली होती. अमेयसाठीही हा खूप अवघड रोल होता. तो मला एकदा म्हणालादेखील, ‘सर मी पुण्याबाहेरची कॅरेक्टर्सच आजपर्यंत केलेली नाहीत.’ पण या गोष्टीत त्याला अभिनेता म्हणून करायला खूप काही गोष्टी होत्या. कोळी-आगरी भाषेतले संवाद त्याला दिले आहेत. ज्युिएलटसाठी बर्‍याच अभिनेत्रींचे चित्रपट आणि त्यांचे व्हिडीओज पाहिले होते. एकदा शंतनू भाकेनं मला वैदेही परशुरामीचे काही फोटोज पाठवले. तेव्हा या फोटोमधील तिचे लुक पाहूनच मला माझी ज्युलिएट सापडली. अमेरिकेत वाढलेली आणि जग फिरलेली ज्युली ही व्यक्तिरेखा आहे. तिच्यासाठी तिनं कधीच न साकारलेलं हे पात्र होतं. मानसी अत्तरदे या माझ्या वेशभूषाकारानं या दोघांना खूप चांगले कॉश्च्युम्स दिले आहेत. ‘यलो’पासून ती माझ्या बरोबर आहे. उत्तराखंडसारख्या सुंदर प्रदेशाच्या पार्श्वभूमीवर त्यांची वेशभूषा उठून दिसणं आवश्यक होतं. वेशभूषा जमली तर कलाकारांनाही आपल्या व्यक्तिरेखेच्या अधिक जवळ जाता येतं. प्रवीण तरडे, समीर चौघुले, समीर धर्माधिकारी, अविनाश नारकर, अंगद म्हैसकर, हृषिकेश जोशी, अभिज्ञा भावे, मनोज जोशी, राया अभ्यंकर, सविता मालपेकर, उपेंद्र लिमये, जयवंत वाडकर अशी तगडी स्टारकास्ट यात आहे. या सगळ्यांनी त्यांच्या इमेजच्या विरुद्ध असलेल्या भूमिका साकारल्यात हे विशेष. सर्वच कलाकार आपापल्या व्यक्तिरेखेत घुसले होते. चित्रपटाच्या चित्रीकरणाच्या शेवटच्या दिवशी अमेयच्या डोळ्यातून अश्रू वाहत होते. इतर कलाकारांचीही हीच अवस्था होती. सर्वसाधारपणे चित्रपटाचं शूटिंग संपलं की संपूर्ण युनिट एकमेकांसोबत फोटो काढतं. परंतु, त्या दिवशी आम्ही सगळे जण गंगेच्या किनार्‍यावर नुसतेच शांत बसून होतो. गंगेच्या प्रवाहाचा आवाज ऐकत होतो. सर मला अशी ही व्यक्तिरेखा पुन्हा नाही करता येणार… एखादा कलाकार आपल्या व्यक्तिरेखेशी किती समरस होऊन गेलाय, याचं हे खूप बोलकं उदाहरण आहे. वैदेहीची अवस्था काहीशी अशीच होती.

उत्तराखंडमध्ये गंगेच्या तीरावर आम्ही सगळं चित्रीकरण केलंय. गंगेच्या तीरावर चित्रीकरण करणं हे आमचं भाग्य. गंगा नदीचा जो ‘फ्लो’ आहे, त्यातून माझ्या चित्रपटामधील वेगवेगळ्या व्यक्तिरेखा दिसतात. या सगळ्यांना उत्तराखंडमध्ये घेऊन जाऊन चित्रीत करणं ही सर्वात मोठी टास्क होती. सगळ्यांच्या तारखा जुळवून करोनाच्या लाटेदरम्यान चित्रीत करणं हे खूप कठीण काम होतं. देव माझी परीक्षा पाहात होता. या सगळ्या कलाकारांनी खूप मदत केली. मी खूप शांतपणे काम करतो. आपण कोणावर रागावलो तर संबंध तुटण्याची भीती असते. चांगली माणसं नकळत मिळतात. त्यांच्याबरोबरचा धागा क्षणात तुटू शकतो. परंतु मनं जुळवून टिकवून ठेवायला आयुष्य अपुरं पडतं. पण मनं एकदा जुळली की तुम्हाला आयुष्यभराची साथ मिळते. ही माणसं म्हणजे माझी आयुष्यभराची पुंजी आहे.

याचं श्रेय मी माझे आई-वडील आणि पत्नीला देईन. लहानपणी माझ्यावर जे संस्कार झाले, त्याचंच प्रतिबिंब आहे ते. माझ्या आई-वडिलांनी मला कोणत्याही गोष्टीसाठी थांबवलं नाही. त्याउलट आपल्या स्वप्नांचा पाठलाग करण्यासाठी त्यांनी मला आणखी प्रेरित केलं. ‘तू मास्टर ऑफ दि आर्ट… मग बघ जग तुझ्या मागं येईल…’ असं माझे वडील मला नेहमी सांगायचे. आजही मी घरातून बाहेर पडताना आईला नमस्कार करून बाहेर पडतो. तेव्हा तू आज काय काय करणार आहेस असं मला विचारते. माझी पत्नी शमानं आपलं करियर माझ्यासाठी मागं ठेवलं. माझ्यासाठी या सर्वांचं योगदान खूप महत्त्वाचं आहे. शिवकुमार पार्थसारथी, जितेंद्र कुलकर्णी, ओंकार हर्डीकर मानसी अत्तरदे, अंबर-गणेश ही माझ्या खूप जवळची माणसं आहेत. ही माणसं म्हणजे माझी खरी कमाई आहे.

छाया-दिग्दर्शनात माझे प्रयोग सतत सुरूच असतात. किंबहुना या चित्रपटात मी बर्‍याच वेगळ्या गोष्टी केल्या आहेत. सध्या दोन वेगळ्या गोष्टी माझ्या डोक्यात घोळत आहे. एका हिंदी चित्रपटाचाही विचार सुरू आहे. फक्त यापुढील कलाकृतीसाठी तुम्हाला नऊ वर्षं नाही थांबावं लागणार असं आश्वासन मी प्रेक्षकांना देतो.

अगदी खरं सांगायचं तर चित्रपट निर्मितीचा विचार मी अजूनपर्यंत तरी केलेला नाही. पण ‘ली पिक्चर्स’ या कंपनीतर्फे मी विविध जाहिरातींची निर्मिती करीत असतो. ‘रिलायन्स ज्वेल’साठी ‘महालया’ नावाची मी नुकतीच एक मोठी जाहिरात दिग्दर्शित केली. पण चित्रपटाची निर्मिती करणं ही खूप मोठी गोष्ट आहे. परमेश्वराची कृपा असेल आणि सर्वांची साथ मिळाली तर माझ्याकडून भविष्यात निर्मितीदेखील होईल. पण लोकांना नेहमी चांगलं देत राहावं या हेतूनंच मी झटून काम करीत असतो.

या क्षेत्रामध्ये काळाप्रमाणे सतत स्वतःला बदलावं लागतं. त्यामुळे तुम्ही किती लोकप्रिय आहात किंवा मोठे आहात, याला मी फारसं महत्त्व देत नाही. नवीन व्हिजन ही लोकांना आवडतच असते. प्रत्येकाकडे वेगळी दृष्टी असतेच. फक्त या क्षेत्रात येण्याची तुमची इच्छा असेल तर तुमच्याकडे खूप पेशन्स हवा. माझ्या हातात कॅमेरा आला, मी शॉर्ट फिल्म बनवली, आता मी फिल्ममेकर झालो, असं वाटणं धोकादायक आहे. कारण फिल्ममेकर बनण्यासाठी खूप मेहनत घ्यावी लागते. मी सापशिडीचं उदाहरण देईन. झटपट वर जाऊन तुम्ही 97वरून पुन्हा एकदम तळाला येऊ शकता. त्यामुळे सगळ्या छोट्या छोट्या पायर्‍या चढून यशाच्या शिखराकडे वाटचाल करा. ही सापशिडी आहे. तुम्ही प्रत्येक वेळी सावधतेनं खेळलात आणि एक आणि दोनचे फासे टाकलेत तर तुम्ही यशस्वी व्हाल. ‘पेशन्स’ आणि ‘पॅशन’ या दोन गोष्टी या क्षेत्रात खूप महत्त्वाच्या आहेत.

– महेश लिमये