अतिथी कट्टा

आतापर्यंतच्या तुमच्या प्रवासाबद्दल काय सांगाल?

– मराठीत मी आतापर्यंत १५ चित्रपट केलेत. २००० पासून माझ्या करिअरची सुरुवात झाली. ‘जाऊ बाई जोरात’ हे माझं पहिलं व्यावसायिक नाटक. ते मी पाच वर्षं केले. त्याचे जवळपास बाराशे प्रयोग मी केले. त्यानंतर मी ‘श्यामची मम्मी’ हे नाटक केलं. त्याचे ३५० प्रयोग केले. त्यानंतर मी काम केलेलं ‘पाच पांडवांचा बाप’ हे नाटक फारसं चाललं नाही. त्यानंतर मी मराठीकडून हिंदीकडे वळलो. कारण पाच वर्षं काम करूनही माझ्या कारकिर्दीत असं वेगळं काही घडत नव्हतं. अभिनयाला ‘सॅच्युरेशन पॉइंट’ आला होता. ‘टॅक्सी नं. ९२११’ हा माझा पहिला हिंदी चित्रपट. नाना पाटेकर हे माझ्यासाठी अभिनयातले देव आहेत. त्यांच्याबरोबरच माझा हिंदीतला पहिला सीन शूट झाला. त्यानंतर बर्‍याच मी जाहिराती केल्या. ‘पारले मोनॅको’च्या जाहिरातीमध्ये माझ्याबरोबरच भारतीताई आचरेकर आणि किशोरी गोडबोले या दोघी होत्या. विक्रम भटचे काही चित्रपट केले. ‘भूतनाथ रीटन्स’मध्ये अमिताभ बच्चन यांच्यासोबत एक सीन करण्याचीही संधी मला मिळाली. या कलावंताला ‘लीजण्ड’ का म्हटलं जातं, हे मला तेव्हा अगदी जवळून पाहता आलं. त्यानंतर तीन महिन्यांनी मला ‘शमिताभ’ चित्रपटाच्या ‘ऑडिशन’साठी बोलावण्यात आलं. आर. बालकी यांचा हा चित्रपट होता. त्यात अमिताभ बच्चनही आहेत, हे सुरुवातीला मला माहीत नव्हतं. स्क्रीप्ट हातात पडल्यानंतर मग सगळी माहिती कळली. त्यानंतर तब्बल १२ दिवस मी, अमिताभजी, धनुष आणि अक्षरा असं चौघांनी एकत्र शूटिंग केलं. ते शेड्यूल मी खूप एन्जॉय केलं.


नाटक, चित्रपटांबरोबरच तुम्ही मालिकांमध्येही काम केलं. हा अनुभव कसा होता? तसेच याचवेळी तुम्ही लेखनाकडेही वळलात. ती नेमकी प्रक्रिया कशी होती?

– मधल्या काळात काही हिंदी मालिका केल्या. त्यातली प्रमुख मालिका म्हणजे ‘सजन रे झूठ मत बोलो’. या मालिकेत मी अभिनयही केला आणि संवादलेखनसुद्धा. या मालिकेपासून माझं लिखाण सुरू आहे. ते अगदी योगायोगानंच. मराठी कलाकार म्हटलं की ‘इम्प्रोव्हायझेशन’ हा मुद्दा आलाच. ‘सजन..’साठी मला अभिनेता म्हणून बोलावलं होतं. एका दारुड्याचा सीन होता. तो मी ‘इम्प्रोव्हाइज’ केला. हा सीन मालिकेच्या निर्मात्यांना खूप आवडला आणि त्यांनी मला थेट लेखनाचीच ऑफर दिली. तोपर्यंत मी हिंदी तर जाऊदेच, पण मराठीतही काही लेखन केलं नव्हतं. परंतु, निर्मात्यांनी खूपच आग्रह केल्यामुळे मी लिखाणाला तयार झालो. ही गो×ष्ट आहे २०१०ची. त्यावेळी इतर सगळे जण लॅपटॉपवर आपलं लेखन करायचे. माझ्याकडे तेव्हा लॅपटॉप नसल्यामुळे मी कागद-पेनाद्वारे लेखन केलं. दोन एपिसोड मी लिहून दिले आणि त्याच्या मानधनातून मी माझा पहिला लॅपटॉप घेतला. मग मी लिहू लागलो. नंतर मी जवळजवळ दोनशे एपिसोड्स लिहिले. मला लेखन जमलं त्यामागचं कारण म्हणजे माझं भरपूर माझं. मराठीबरोबरच मी हिंदीही खूप वाचतो. हरिशंकर परसाई, भीष्म सहानी, फणीश्‍वरनाथ रेणू हे सगळे लेखक मी वाचले होते. अभिनेता मकरंद अनासपुरेनं मला भरपूर पुस्तकं वाचनासाठी दिली. त्याच्यामुळेच माझा वाचनाकडे अधिक कल वाढला. अभिनेत्याला वाचन हवं. ते असलं की त्याचा कॅनव्हास वाढतो, हे मला ठाऊक होतं. त्यामुळे माझं वाचन आजही सुरू आहे. त्यानंतर मी ‘आर.के. लक्ष्मण की दुनिया’, ‘भ से भद्द’ेचे काही भाग लिहिले. राहुल आवटे या माझ्या मित्राबरोबर मी थोडं फार लेखन केलंय. ते अजून बाहेर यायचंय. मराठी आणि हिंदी चित्रपटाची कथा-पटकथा-संवाद तयार आहे. आता नॅरेशनची प्रक्रिया सुरू करायचीय. राहुलकडून मला स्क्रीन प्ले, संवादलेखनाचं तंत्र शिकायला मिळालं. विशेष म्हणजे मला अभिनय करून जेवढे पैसे मिळाले, त्याच्यापेक्षा जास्त पैसे कमी काळ लेखन करून मिळाले. २०१० मध्ये हिंदी मालिकेच्या एका एपिसोडच्या फक्त लेखनासाठी साडे बारा हजार रुपये मिळायचे. आजही मराठीत एका एपिसोडला कथा-पटकथा-संवाद या तीनही गोष्टी मिळून नऊ हजार मिळायचे. त्यामुळे कधी कधी वाटतं, पूर्णवेळ लेखक व्हावं. परंतु, माझ्यातला अभिनेता मला तसं करू देत नाही.

भविष्यात लेखन, अभिनयाबरोबरच दिग्दर्शनाचाही विचार मनात आहे का?

– सध्या ‘सब टीव्ही’वरील ‘आदत से मजबूर’ या मालिकेला मी सहदिग्दर्शक म्हणून काम करतोय. सिनेमा दिग्दर्शित करायचं आहे डोक्यात. काही गोष्टी आहेत मनात. त्याच्यावर चांगला सिनेमा होऊ शकतो. अभिनयात आता मला चांगल्या ‘ऑफर’ यायला हव्यात असं वाटतं. भीष्म सहानी यांच्या ‘धरोधर’वर चित्रपट करायचं डोक्यात आहे. प्रसून पांडेंबरोबर मी नुकतीच एक जाहिरात केली. ‘बालाजी’कडून एका वेबसीरिजसाठी विचारणा झालीय. आता लोक मला सीरियसली घ्यायला लागलेत. पाहूया, कुठंपर्यंत मी पोचतो ते.
———